Als kuiper heeft Willem ook een familietraditie ingevoerd (of voortgezet?) en wel het aanmaken van het “jaarlijkse” tonnetje met zoute snijbonen. Ik herinner mij dat hij, zelfs toen hij in “Breezicht” zat, door mijn vader Wim opgehaald werd om de snijbonen die door ons al gewassen en gesneden waren in 1/8 vaatje (een achie) te stoppen. Trots liet hij dan zijn vakmanschap zien, waarbij het aan het eind altijd spannend werd, want er waren altijd veel meer bonen dan ruimte in het vaatje. Het geheim zat altijd in het feit dat de bonen door het zout moesten gaan “pekelen”, waardoor de massa ging slinken en de pekel door het gat in de ton verdween, waardoor er weer voldoende ruimte ontstond om uiteindelijk het vaatje te kunnen sluiten. Dit gebeurde meestal eind augustus en tegen de kerst waren de bonen geschikt om op tafel te komen. Het was jaarlijks een sport om de bonen op een moment te kopen dat deze de laagste prijs hadden. Toen opa Kwak overleden was, heeft mijn vader Wim deze traditie overgenomen, waarbij het ”achie” helaas verdween en plaats maakte voor een plastic emmer, die in die tijd overigens ook bij de haringverkoop al gebruikt werd. Begin jaren 90 heb ik de traditie overgenomen en heb het tot het jaar 2000 volgehouden en daarna besloten ons de moeite te besparen en gewoon in de supermarkt een kant en klaar pakje zoute snijbonen te kopen. Ik moet wel bekennen dat ik dit met een bloedend hart heb gedaan. Elke winter eten wij thuis nog steeds een aantal keren zoute bonen !
Recente reacties